Soms krijg je antwoorden die je verwacht, soms krijg je niet te horen wat je wilt en soms krijg je een antwoord waar je zelf nooit van had kunnen dromen. Kortom, elke les brengt weer iets nieuws: voor de leerling, maar zeker ook voor de docent. De master duurt twee jaar. Het eerste jaar bestaat uit een basiscursus van tien punten voor het educatieve gedeelte, de rest van de punten haal je bij de reguliere filosofische master. Het tweede jaar is het precies omgekeerd: tien punten worden gehaald aan de Faculteit Wijsbegeerte en de rest wordt besteed aan het educatieve gedeelte. Als je beide onderdelen succesvol hebt afgesloten krijg je zowel een filosofische mastertitel als een eerstegraads lesbevoegdheid. Het educatieve gedeelte bestaat niet alleen uit lesgeven, maar ook uit het volgen van ondersteunende vakken zoals vakdidactiek, onderwijskunde en een onderzoek binnen het onderwijs. Het geven van de lessen voelt soms alsof je in het diepe wordt gegooid. Er is niet een 'oefenklas' met 'echte pubers' waar je even op kan oefenen. Zoals iedereen die kan lezen een filosofische tekst kan 'lezen', zo kan ook iedereen die kan praten 'lesgeven'. Een heel ander verhaal is het om begrijpend te lezen of goed les te geven. Mijn ervaring is dat eigenlijk alle lessen die je geeft een oefening zijn en dat de (didactische) vakken die je ernaast volgt zorgen voor de reflectie. Niet alle lessen gaan daardoor even goed, maar iedere les geeft wel de mogelijkheid tot verbetering. Het is handig om je breed te oriënteren binnen de filosofie als je weet dat je voor de klas wilt staan. In tegenstelling tot het academische gebruik om te specialiseren, moet je als docent in het voortgezet onderwijs juist van alles iets weten. Natuurlijk heb je ondersteuning van een lesmethode (en internet), maar met soms iedere week een ander onderwerp kan een beetje achtergrondkennis tijd besparen. Saai is het zeker niet; voor de klas leer je weer heel anders naar je filosofische bagage te kijken en deze op een andere manier in te zetten.

Ik zou de filosofie bagatelliseren als ik niet zou stellen dat deze aangelegenheden een belangrijke bijdrage kunnen leveren aan de algemene vorming van ieder mens. En als docent ben je de mediator tussen de middelbare scholier en alles wat filosofie te bieden heeft.Verbaasde blikkenIk vond het dan ook mooi om tijdens mijn stage getuige te zijn van leerlingen die elkaar aan de hand van tekeningen uitleggen hoe Plato’s allegorie van de grot begrepen moet worden, van de nieuwsgierigheid naar aanleiding van de Japanse theeceremonie in de les, om de machtsstructuren in andere culturen zichtbaar te maken, en van de verbaasde blikken als reactie op een optische illusie die Lockes ideeën over de relativiteit van kleuren moest illustreren.Plezier en voldoeningOok voor jezelf is het lesgeven op de middelbare school heel leerzaam. Ten eerste vanwege de pedagogische en didactische vaardigheden die je je meester maakt. Zo heb ik beseft dat ik leerlingen beter kan bereiken door veel vragen aan ze te stellen in plaats van ze alleen maar met monologen te bestoken. Maar ten tweede leer je de filosofische ideeën zelf ook beter begrijpen. De creatieve en frisse inzichten van de leerlingen kunnen vaak zeer verhelderend zijn. Daarnaast moet je als docent de stof in beknopte en makkelijk te begrijpen taal verpakken, waardoor je gedwongen wordt snel tot de kern van de stof te komen. Regelmatig ging een les even niet zoals ik wilde en behandelde ik lang niet zoveel als ik van tevoren voor ogen had. Dit kan soms frustrerend zijn. Maar als het wel lukt de leerlingen te prikkelen en enthousiast te maken met een filosofisch idee, dan levert het lesgeven vooral plezier en voldoening op.Tenslotte kun je gedurende deze tweejarige master geleidelijk afscheid nemen van de academische filosofie. De helft van de master bestaat namelijk uit het volgen van colleges filosofie en het schrijven van je masterscriptie. Aan het einde van de rit heb je dus een docentenbevoegdheid, met alle vaardigheden en ervaringen die je daarvoor hebt opgedaan, én heb je je op academisch niveau nog flink kunnen verdiepen in je vakgebied.

Een vak waarbij het meer gaat om het denkproces dan om de uitkomst daarvan en waarbij leerlingen leren de juiste vragen te stellen in plaats van de goede antwoorden te geven. Een vak waarbij ze een beargumenteerd standpunt leren innemen in plaats van hun mening te roepen.En als docent draag je bij aan de ontwikkeling van puber tot puberende filosoof. Door kortsluiting te creëren in het brein van de leerlingen: Heb ik eigenlijk een vrije wil? Is iemand die een slechte daad begaat, een slecht mens? Ben ik mezelf nog als ik al mijn herinneringen kwijtraak? Met als doel dat je uiteindelijk een klas vol zelfstandig denkende pubers hebt, die hun ouders aan de keukentafel tot waanzin drijven door alle kritische noten en irritante vragen!Het spannende aan het doceren van dit mooie vak is dat het toepasbaar is op tal van actuele maatschappelijke kwesties: privacy, de klimaatverandering, het vrouwenquotum, de prestatiemaatschappij, technologische ontwikkelingen, en ga zo maar door. Het op die manier toegankelijk en actueel maken van de (oude) filosofie is een prachtige uitdaging, en als je hierin als docent in slaagt dan zet je de leerlingen echt aan het denken. En dat is prachtig om te zien!